sábado, 18 de março de 2017

La nova vizaĝo



Novelo

De tiam pasis multaj jaroj, sed mi ankoraŭ sentas konsciencriproĉon, kiam mi rememoras tiun ĉi virinon. Tiam mi estis juna kuracisto en urbo Zlatobrjag. Foje en la urban hospitalon oni alportis junan virinon en sinkopo. Dum ŝi ekskursis en montaro kelkaj ŝafpaŝtistaj hundoj atakis ŝin kaj grave vundis ŝin. El ŝia vizaĝo fluis sango. Mi devis tuj agi. Mi operaciis ŝin kaj mi ne estis certa ĉu ŝi vivos. Feliĉe ŝi travivis la operacion. La plej terura okazis post la operacio, kiam la virino vidis sin en la spegulo kaj ne povis rekoni sin. Ŝi rigardis sin kaj ne sciis kiu ŝi estas. Vane ni demandis ŝin kiu ŝi estas, kie ŝi loĝas, sed ŝi silentis. Mi vokis la ŝafpaŝtiston, kiu trovis ŝin en la montaro kaj savis ŝin, sed li nur diris:

- Kiam mi trovis ŝin, ŝi kuŝis sur la tero kaj la hundoj ronĝis ŝin.

- Ĉu ŝi havis iujn personajn dokumentojn, legitimilon, pasporton aŭ ion similan? – demandis ni.

- Ne. Ŝi havis neniajn dokumentojn.

- Kio okazis?

Eble la virino perdiĝis en la monto kaj subite ŝin atakis la hundoj. Ni vidis, ke ŝi ne estas de nia montara regiono. La polico komencis esplori por konstati kiu estas la nekonata virino. Ili provis ekscii ĉu tiam en la proksimeco estis turista grupo. De la najbaraj urboj kaj vilaĝoj ne estis informo pri malaperinta virino. La mistero iĝis pli granda kaj pli granda. Mi ne povis klarigi al mi mem kio ĝuste okazis. Mi demandis min kial la virino estis sola en la montaro, kial en ŝi ne estas legitimilo. Ni ne povis disvastigi ŝian foton pere de la ĵurnaloj kaj televizio, ĉar post la operacio ŝi jam havis tute alian vizaĝon.

Du semajnon ŝi restis en la hospitalo. Ĉiun posttagmezon ŝi promenis en la parko de la hospitalo. Ŝi rigardis la ĉielon, kiu en majo estis hele blua. La printempa vento pelis la nubojn kaj la firmamento similis al grandega silka tolo. La virino sidis sola sur benko. Mi demandis min ĉu vere ŝi ne memoras kiu ŝi estas, kio okazis aŭ ŝi konscie deziras rememori nenion.

Mi nomis ŝin Neda. Tiu ĉi nomo plaĉis al mi. Foje mi proksimiĝis kaj diris al ŝi:

- Saluton, Neda.

Ŝi alrigardis min.

- Kial vi nomas min Neda – demandis ŝi.

- Mi ne scias vian nomon kaj mi decidis nomi vin Neda – respondis mi.

- La nomo Neda plaĉas al mi – diris ŝi.

- Bone, de nun vi estos Neda.

- Sinjoro doktoro, - daŭrigis ŝi – ĝis nun mi ne havis imagon pri la eblecoj de la medicino. Vi faris al mi novan vizaĝon kaj nun vi donis al mi novan nomon. Tio estas stranga, ĉu ne?

Mi enpensiĝis.

- Neniam mi supozis, ke mi faros al vi novan vizaĝon kaj mi donos al vi novan nomon. Nun mi ne scias ĉu mi bone faris, ĉar post la operacio vi estas homo sen memoro kaj sen pasinteco.

Ŝi aŭskultis min, rigardanta la ĉielon.

- Ĉu vi vere memoras nenion? – demandis mi. – Laŭ mi vi devas memori ion etan, kie vi loĝis, ekzemple, en kiu urbo, ĉu ĝi estis en la monto aŭ ĉe rivero aŭ sur la mara bordo?

- Mi memoras nenion – respondis ŝi indiferente kaj per tiuj ĉi vortoj ŝi deziris diri, ke nia konversacio finiĝis.

Sed mi insistis:

- Provu rememori ion. Tio estas ege grava.

- Mi memoras nenion! – ripetis ŝi iom kolere.

Mi alrigardis ŝin. Post la operacio ŝia vizaĝo estis tute deformita. Ĝi ne estis harmonia kiel ĉiuj homaj vizagoj. Ankoraŭ videblis la cikatroj kaj en la unua momento ŝia vizaĝo povis veki ridon en la homoj, kiuj rigardas ŝin. Nun ĝi similis al malbela masko. Ŝi neniam povis alkutimiĝi al tiu ĉi nova vizaĝo, sed kiam mi operaciis ĝin, mi ne povis fari ion pli bonan. Mi devis savi ŝian vivon kaj tiam mi ne pensis pri ŝia beleco. Eble nun ĉiam, kiam ŝi alrigardis sin en la spegulo, ŝi malbenis min. Eble nun ŝi opiniis, ke estus pli bone se ŝi mortus ol vivi kun tiu ĉi terura vizaĝo. Ŝi estis dudek tri aŭ dudek kvin jara. Bone, ke ŝiaj okuloj ne estis vunditaj. Ŝi havis verdbluajn okulojn kun mola rigardo. Mi provis rigardi nur ŝiajn okulojn kaj kiam mi rigardis ilin mi kvazaŭ eniris pli profunden en ŝiajn pensojn. Io igis min dubi ĉu vere si nenion memoras. Eble ŝi memoris ĉion, sed pro ia kialo ŝi obstine diris, ke nenion memoras.

- Doktoro, - demandis ŝi – kio okazos al mi?

Ŝi parolis serioze, tamen sur ŝia nova vizaĝo estis eta rideto.

- Iom post iom vi rememoros ĉion – diris mi. – Via memoro restariĝos, sed tio ne okazos rapide. Pasos longa tempo.

- Kial mi perdis mian memoron?

- Vi travivis teruraĵon kaj via konscio estingiĝis. Tio estas normala fiziolgia reago. Neniu scias kiom longe daŭros tio.

- Ĉu povas okazi, ke mia memoro neniam restariĝos? – demandis maltrankvile ŝi.

- Se okazos tio, vi ricevos novan nomon, novan legitimilon kaj via vivo komenciĝos denove. Ĉio estas nova. Vi havos novan loĝadreson, novajn amikojn. Viaj malnovaj amikoj kaj konatoj neniam plu rekonos vin, ĉar via vizaĝo jam estas tute alia. Iu tamen povus rekoni vin laŭ la voĉo. Nur la voĉo ne ŝanĝiĝas.

Mi rigardis ŝiajn okulojn. Eble antaŭ la akcedento ŝi estis bela kaj alloga. Mi bedaŭris, ke mi devis operacii ŝin, ke mi devis ŝanĝi ŝian vizaĝon, ŝanĝi ŝian tutan vivon, tamen mi savis ŝin. Gravas, ke ŝi vivas.

Ni sidis unu ĉe alia sur la benko. Ŝi turnis sin al mi kaj diris, kvazaŭ ŝi senerare tralegis miajn pensojn.

- Sinjoro doktoro, vi donis al mi novan ŝancon. Dankon.

Mi embarasiĝis. Per tiuj ĉi vortoj ŝi aludis, ke memoras sian pasintecon, sed pro io kialo ŝi ne deziras rememori ĝin.

Post kelkaj tagoj ŝi forlasis la hospitalon. Nun, post tiom da jaroj, mi demandas min kio okazis al ŝi, kie ŝi loĝas kaj kia estas ŝia nova vivo?

Skribita de Julian Modest

Nenhum comentário:

Postar um comentário